Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/141

 — Tak, był nim, ale już nie jest. Wyobraź sobie, moja droga, że ojciec mój ma wzrok odzyskać!
 — Czy to możliwe? Ależ to byłoby szczęście niesłychane! Opowiadaj, Roseto, opowiadaj!
 — Opowiem ci wszystko w powozie, po drodze na zamek. Jedziemy zaraz, nie chciałabym, aby ojciec się niecierpliwił.
 Po chwili panie zeszły, by wsiąść do powozu. —
 Przed hotelem stały obydwa konie huzarów. Mariano wszedł do restauracji na lampkę wina; siedział nad nią zamyślony, mając ciągle przed sobą parę niebieskich oczu, które zobaczył w oknie hotelu.
 Usłyszawszy zajeżdżający powóz, stanął w oknie. Ujrzał na drzwiczkach powozu herb, na którym wymalowana była złota korona hrabiowska w białem polu z literami R.S. pośrodku.
 Serce zabiło młotem. Zobaczył ucieleśnienie swych snów, snów, które były przecież rzeczywistością. Przywołał właściciela hotelu i zagadnął:
 — Czyj to powóz?
 — Hrabiego Manuela de Rodriganda — odpowiedział gospodarz.
 — Rodriganda? Cóż jednak oznacza litera S?
 — Hrabia nazywa się Manuel de Rodriganda y Sevilla. Właśnie wsiadła do powozu jego córka, hrabianka Roseta.
 — Ah tak. Kimże jest ta druga dama?
 — To jakaś obca pani. Pan Alimpo, rządca hrabiego, powiedział mi, że jest przyjaciółką hrabianki, Angielką, a jedzie w gościnę na zamek Rodriganda.
 Mariano nie wiedział sam, na co ma patrzeć, czy

137