Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/143

obydwu naszych pań. Obok niego, na ziemi, drugi ze strzelbą w ręku.
 Słysząc tętent konia, odwrócili się napastnicy.
 — Do djabła! — mruknął Bartolo. — Poznaję Mariana.
 — Cóż to nas obchodzi! — zawołał Juanito. — Ściągniemy go z konia i kwita!
 To rzekłszy, wystrzelił w kierunku Mariana.
 Mariano jednak wczas usunął się na bok — strzał chybił. Po chwili huzar wyciągnął szablę z pochwy. Zadał nią jednemu z napastników tak straszliwy cios w głowę, że aż szabla pękła; drugiego powalił wystrzałem z rewolweru, skierowanym w czoło.
 — No, ci mają za swoje, — rzekł i, skłoniwszy się paniom, zapytał:
 — Czy żadna z pań nie jest ranna?
 Amy, cała w ponsach, milczała. Roseta odparła:
 — Na szczęście nie. Pan nas uratował, proszę więc przyjąć najgorętsze podziękowania. Jestem hrabianką Rodriganda, a to przyjaciółka moja, Amy Dryden.
 — Ja zaś zowię się Alfred de Lautreville. Czy mogę paniom ofiarować swoje usługi?
 — Przyjmujemy je, panie de Lautreville, zostałyśmy tu bowiem zupełnie same.
 — Niezupełnie jednak. Woźnica schował się ztyłu powozu. Podejdź bliżej, junaku!
 Woźnica, który nie ochłonął jeszcze z przerażenia, zbliżył się, utykając.
 — Dlaczego ukrywasz się, zamiast stać u boku pań? — zapytał Mariano. — Widzę, żeś mocny jak dąb, mógłbyś dać radę nie dwom napastnikom, a dziesięciu!
 — Tak, to prawda. Ale bałem się, że mnie trochę

139