Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/147

 — I nic szczególnego nie zauważyłeś?
 — Nie.
 — To dziwne. Jak długo służysz u naszego hrabiego?
 — Przeszło trzydzieści lat.
 — Więc go znałeś za jego młodych lat? Porównaj hrabiego w młodości z tym porucznikiem. Czy nic nie widzisz?
 — Nie — odparł woźnica.
 — W takim razie jesteś skończonym osłem! Zrozumiano?
 — Tak jest — rzekł woźnica zadowolony, jakgdyby mu kto komplementy prawił. —
 Powóz hrabiowski zdążał do Rodrigandy.
 Roseta zastanawiała się, w jaki sposób rozbójnicy uplanowali zamach. Amy patrzyła na porucznika, który powoził z niezwykłą wprawą i wdziękiem. Nareszcie dojechali do zamku. Przed bramą stała długa, chuda postać.
 — Co to za człowiek? — spytała Amy.
 — To nasz pełnomocnik, sennor Gasparino Cortejo, — odparła Roseta.
 Mariano znał to imię; nosił je bowiem człowiek, który kazał go wykraść. Nad bramą zamku Mariano zobaczył wielki herb, wykuty z kamienia, na którym widniała korona hrabiowska z inicjałami R. S.
 Miał wrażenie, że przybył na miejsce, gdzie narodziły się jego sny młodzieńcze i że tutaj właśnie, w tym zamku, znajdą wcielenie.
 Notarjusz przyglądał się nieznajomemu młodzieńcowi z ponurem zdziwieniem.
 — Któż to jest? — mruknął do siebie. — Co za podo-

143