Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/15

 — To właśnie ciężka sprawa. Droga na statek jest bardzo niepewna. Włóczą się po niej różni biali i czerwoni, którym nie można ufać.
 — Trzeba pomyśleć o dobrej eskorcie.
 — Hm, eskorta... Ale trudno, i o tem trzeba będzie pomyśleć. A w jaki sposób dowie się pan o naszem przybyciu?
 — W bardzo prosty: pchnie pan do mnie na statek posłańca.
 — Zejdzie pan później sam?
 — Tego nie wiem. Niech pan w każdym razie wyszuka takie miejsce daleko od miasta, przy którem łatwo można lądować. W nocy zabiorę kosz.
 — To byłoby wszystko.
 — A więc możemy się pożegnać, prawda?
 — Tak panu śpieszno?
 — Czeka mnie drobna rozrywka. Życie na morzu jest piekielnie jednostajne, skoro się więc do lądu zawinie, trzeba używać.
 — Rozumiem. A więc dobrej nocy!
 — Dobrej nocy. A niech się pan śpieszy z pogrzebem!
 — Odbędzie się jak najprędzej.
 Po tych słowach się rozstali. —
 Ranny hrabia Fernando, leżąc w łóżku, nie miał oczywiście pojęcia, jak i przez kogo postanowiony został jego pogrzeb.
 Szczęście, albo raczej djabeł sprzyjał sekretarzowi. Przechodząc obok pałacu swego pana, spotkał starą Marję, wracającą od studni ze szklanką wody.
 — Jak się powodzi hrabiemu? — zapytał.
 — Nie narzeka.

11