Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/16

 — Czy gorączka spadła?
 — Nie; ma ciągle straszne pragnienie. Co kwadrans muszę mu przynosić ze studni szklankę wody.
 — Czy lekarz był?
 — Dwa razy. Powiedział, że niema powodu do obaw, chyba, że zajdą jakieś komplikacje.
 — Da Bóg, hrabia wyzdrowieje wkrótce. Chociaż w kraju o tak upalnym klimacie, jak nasz, każda rana może być niebezpieczna.
 — Tak, to prawda. Ale muszę już iść. Dobrej nocy!
 — Dobranoc!
 Stali właśnie przed mieszkaniem Marji. Staruszka weszła na chwilę, aby wziąć jakiś drobiazg, zostawiwszy szklankę wody na murze przed domem!
 Cortejo miał proszek przy sobie. Skorzystał z chwili, aby wsypać truciznę do szklanki. Poczem oddalił się szybko. —
 Józefa czekała na ojca. Opowiedział jej z zadowoleniem, co zaszło. Gdy skończył, córka radośnie klasnęła w dłonie.
 — Wspaniale! — rzekła. — Wygraliśmy ostatecznie. Teraz wiem na pewno, że będę hrabiną. Kiedy wraca Alfonso?
 — Za kilka dni. A może nawet jutro.
 — Nie będę tej nocy spała z radości!
 — Pójdź jednak do swojej sypialni. Jeżeli z hrabią stanie się co niezwykłego, wszystkich trzeba będzie obudzić. Wywarłoby to dziwne wrażenie, gdybyś zjawiła się zupełnie ubrana. Musimy uważać na każdą drobnostkę.

12