Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/17

 — Masz rację. Ale zapomniałam o najważniejszem: mam wrażenie, że hrabia sporządził nowy testament.
 — Do kroćset! — zaklął Cortejo.
 — Tak mi się zdaje. Przed pojedynkiem ludzie uporządkowują zwykle swoje sprawy, nieprawdaż?
 — Tak.
 — W przeddzień pojedynku hrabia pisał coś bardzo długo, tak opowiada lokaj.
 — To jeszcze nie dowód, że sporządził nowy testament.
 — Mam do tego przypuszczenia i inne podstawy. Dlaczego ukrywa tak skrzętnie to, co napisał? Dlaczego nie złożył tego w biurku, gdzie przechowuje wszystkie papiery?
 — A gdzie złożył?
 — U starej Marji Hermoyes.
 — Hm, do djabła! Jesteś tego pewna?
 — Tak. Wyszła z pałacu z wielką, pięciokrotnie opieczętowaną kopertą. Gdy hrabia zawołał ją do siebie po pojedynku, przyniosła mu kopertę zpowrotem.
 — Któż ci to powiedział?
 — Kamerdyner.
 — To ciekawe. Może istotnie masz rację. Ale w każdym razie Alfonso zostanie spadkobiercą.
 — Albo nie — rzekła Józefa. — Mógł go przecież wydziedziczyć; jest tylko bratankiem. Jedynie dobra w Hiszpanji muszą bezwarunkowo przypaść Alfonsowi, jako majorat.
 — Nie rozumiem, dlaczego hrabia takiem zaufaniem darzy tę Marję?
 — Przywiozła mu Alfonsa, może coś przeczuwa?

13