Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/19

i rozpaczliwe biadania Marji. Ponieważ Marja drzwi nie otwiera, przybiegłem tutaj.
 — Dobrześ uczynił! Musimy natychmiast spieszyć!
 Cortejo udał się ze służącym pod pokój hrabiego. Mimo pukania nikt im nie otwierał; słychać było tylko płacz Marji.
 — Otwierać! — krzyknął Cortejo, uderzając w drzwi nogą.
 Uderzenie to oprzytomniło Marję. Otworzyła.
 — Co się stało? — zapytał sekretarz.
 — Ach, nasz dobry pan umarł, nie żyje! — odparła z jękiem.
 Cortejo podszedł do łóżka, popatrzył na hrabiego. Don Fernando leżał blady jak trup; policzki miał zapadnięte.
 — Kiedyż to się stało? — zapytał don Pablo.
 — Nie wiem.
 — Musisz wiedzieć, czuwałaś przecież przy nim!
 — Zapadłam w drzemką. Kiedy się ocknęłam, już nie żył. Nie wiem, jak długo potem rozpaczałam.
 — A może tyś winna jego śmierci? Nie otwierałaś na pukanie. Może ratunek był jeszcze możliwy?
 — Nie, nie!
 Cortejo, wchodząc do pokoju, rzucił okiem na biurko: klucz widniał w zamku środkowej szuflady.
 — Obudzić całą służbę! Sprowadzić lekarza! — rozkazał służącemu.
 Po tych słowach służący i stara Marja opuścili pokój. Cortejo podszedł gorączkowo do biurka, otwo-

15