Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/21

 Złamał pieczęcie, wyciągnął z koperty papier i czytał. W miarę, jak zagłębiał się w testament, bladość coraz wyraźniejsza okrywała mu twarz.
 — Co się stało? — spytała Józefa.
 — Czytaj!
 W miarę czytania bladła również Józefa. Skończywszy, rzuciła papier na podłogę ze słowami:
 — A więc tak, jak przypuszczałam: wydziedziczony!
 — Nie dostalibyśmy ani grosza!
 — Tej Marji zapisał niebywałe bogactwa.
 — A my poszlibyśmy pod sąd, który miał zbadać, czy Alfonso jest istotnie hrabią Rodriganda.
 — Szczęście, że mamy ten papierek!
 — Spal go!
 — Nikt nie zauważył, jak wyciągnąłeś go z biurka? Marja?
 — Nie; z pewnością nie!
 — W takim razie można spalić papier. Brak teraz tylko Alfonsa!
 — Ja go zastępuję. Władze będą musiały zwracać się ze wszystkiem do mnie, jako do sekretarza.
 — A co będzie z plamami pośmiertnemi?
 — Znajdzie się na to odpowiednia chwila.
 — Kto się tem zajmie: ja, czy ty?
 — Ja. Znam się na tem lepiej.
 — Czy zwłoki hrabiego pozostaną w pokoju?
 — Nie. Zamkniemy pokój, aż do chwili otwarcia testamentu.
 — Kiedyż to nastąpi?

17