Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/22

 — Według tutejszego zwyczaju jeszcze dziś.
 — Gdzie umieścisz trupa?
 — Na wspaniałym katafalku w wielkiej sali. Przygotuję wszystko. Trzeba będzie pokój obić na czarno.
 — Czeka mię nawał pracy!
 — Mnie również. Muszę pomyśleć o trumnie, o całej ceremonji. No, trzeba zaczynać; już świta.
 Po tych słowach ojca, Józefa wzięła testament i wraz z kopertą wrzuciła do płonącego kominka. —
 Po kilku godzinach lekarz wezwał don Pabla.
 — Pan jest sekretarzem hrabiego, pan prowadził wszystkie jego sprawy?
 — Tak.
 — W takim razie oświadczam panu, iż hrabia rzeczywiście umarł.
 Cortejo przybrał zrozpaczony wyraz twarzy.
 — Czy to możliwe? — zawołał.
 — Z początku sam nie wierzyłem, ale teraz jestem pewien.
 — Powiedział pan, panie doktorze, że to tetanus?
 — Tak. Nastąpił tężec. W naszym klimacie najmniejsza nawet rana tem się skończyć może.
 — To straszne! Pozwoli pan, doktorze, że przeniosę stąd trupa? Za jakie pół godziny bowiem zjawią się przedstawiciele władz, by stwierdzić kto jest spadkobiercą.
 — Któż nim będzie?
 — Przypuszczam, że don Alfonso.
 — Czy był pan obecny przy pisaniu testamentu?

18