Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/26

nia, no i dowiaduję się, że naprawdę nie żyje! To rozumiem, to mi precyzyjna robota.
 — Nie pytasz nawet, kto jest dziedzicem?
 — Poco? Przecież ja nim jestem.
 — Oho!
 Usłyszawszy ten okrzyk, Alfonso zbladł.
 — Więc nie? Mówże!
 — No, no, nie denerwuj się — uspokoił don Pablo. — Jesteś dziedzicem, ale niewiele brakowało, a zostałby nim zamiast ciebie stary hrabia Manuel, pan na zamku Rodriganda w Hiszpanji, którego jesteś podstawionym synem.
 — Do krócset! Jakże to się stało?
 — Dowiesz się wkrótce o wszystkiem. Ale; jakże ty wyglądasz?
 Alfonso spojrzał na swe postrzępione ubranie i rzekł:
 — Przyjeżdżam przecież z dzikiego kraju. Pójdę do swoich pokojów, aby się przebrać.
 W uchylonem skrzydle drzwi stanęła Józefa. Na widok Alfonsa zbladła naprzód jak kreda, później oblała się rumieńcem. Wyciągając ramiona, zawołała:
 — Alfonso, Alfonso! Pójdź w moje objęcia, ukochany kuzynie!
 Alfonso stał nieruchomo. Podbiegła więc do niego i przyciskając się doń swem chudem ciałem, zaczęła całować go w usta gorąco i namiętnie. Alfonsa bronił się, lecz napróżno. Wpadł więc w pasję i zawołał:
 — Zostaw mnie w spokoju! Wypraszam sobie te poufałości. Jak śmiesz nazywać mnie głośno kuzynem. Mógłby nas kto usłyszeć i nieszczęście gotowe!

22