Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/27

 — Taka jestem szczęśliwa, że cię mam znowu!
 — To jeszcze nie powód, aby mi jedynym zębem odgryzać wargi!
 Słowa te poskutkowały. Sowie oczy Józefy zabłysły gniewem; odsunęła się szybko.
 — Za tę obrazę będziesz mnie jeszcze błagał o przebaczenie!
 — Z pewnością nie dzisiaj — odparł Alfonso szyderczo.
 — Ale jutro!
 — Niedoczekanie.
 — Zobaczysz! Nie pozwolę obrażać się bezkarnie!
 — Nie lubię frazesów. Gdzie są klucze od mego mieszkania, Cortejo?
 Don Pablo obserwował dokładnie całą scenę. Wskazał z niezadowoleniem na czarną deskę, na której wisiał pęk kluczy.
 — Oto są — rzekł ponuro.
 Alfonso, spojrzawszy nań ze zdziwieniem, zapytał:
 — Co ci się stało?
 — Nic.
 — Mógłby się jednak pan sekretarz pofatygować i podać klucze swemu panu.
 Cortejo nasrożył się jeszcze bardziej i rzekł:
 — A bratanek mógłby oszczędzić stryjowi tej fatygi.
 Alfonso roześmiał się i odparł:
 — Nie grajmy komedji. Nie chcę być ani jej aktorem, ani widzem!
 — Dotychczas grałeś tylko małą rolę; być może, będziesz musiał wogóle ustąpić ze sceny. Weź klucze, przebierz się! Później przyślesz po mnie swego lokaja.
 Słowa te wypowiedział Cortejo tak stanowczo, tak

23