Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/28

ostro, że lekkomyślny i tchórzliwy Alfonso usłuchał natychmiast i wyszedł, nie powiedziawszy ani słowa.
 Cortejo zwrócił się teraz do córki:
 — Popełniliśmy wielkie głupstwo, paląc testament. Tam w kominku leży jeszcze popiół!
 Odpowiedziała ponuro:
 — Tak. Ale dlaczego uważasz, że popełniliśmy głupstwo?
 — Mielibyśmy Alfonsa w ręku, gdyby testament jeszcze istniał.
 — A bez testamentu? Czy wszystko stracone?
 Józefa udała się do swego pokoju. Tu otworzyła skrytkę w szafie i wyciągnęła jakiś papier. Był to wczorajszy testament.
 — Roztropnie postąpiłam — rzekła do siebie — rzucając do pieca kawałek gazety zamiast testamentu. Mam go teraz w ręku i potrafię zużytkować. —
 Przebrawszy się, Alfonso zadzwonił na służącego i kazał mu zawołać sekretarza.
 Cortejo zjawił się natychmiast i, usiadłszy obok Alfonsa, nawiązał rozmowę:
 — Jak ci się powodziło? Wygląd twój zdradza, że miałeś dużo przygód.
 — Źle mi się wiodło. Opowiem ci później o wszystkiem. Ale naprzód musisz mi, stryju, powiedzieć, co tutaj zaszło. To przecież najważniejsze.
 — Otrzymałeś mój list?
 — Tak.
 — I spotkałeś obydwu gońców?
 — Jakich gońców?
 — Więc ich nie spotkałeś?

24