Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/31

 — To podobno straszni ludzie, rabusie, mordercy, złodzieje. Coprawda, nigdy w życiu nie widziałem żadnego Komancza.
 — I ja ich nie znałem. Są stokroć straszniejsi od naszych dzikich Indjan. Mimo to żyją ze mną w przyjaźni i będą ci wiernie służyć.
 — To twoi przyjaciele? Odprowadzili cię aż tu, do Meksyku?
 — Tak. Ukryli się w górach przedmiejskich. Przeżyłem z nimi całą epopeję. Muszę ci ją opowiedzieć.
 Alfonso zaczął od przeżyć w hacjendzie. Opowiedział historję porwania Emmy i Karji, jaskini ze skarbem królewskim, walk swych, oraz dzieje sadzawki krokodyli, nad którą wisiał. Opowiedział wreszcie o swem cudownem wybawieniu.
 Cortejo słuchał z otwartemi ustami, jakby skamieniały. Wkońcu zawołał:
 — To nie do wiary! Więc widziałeś na własne oczy te olbrzymie skarby. I niema ich, zginęły?
 — Tak. Dokąd je zabrano, o tem wie tylko ten przeklęty Bawole Czoło i może jeszcze kilku ubogich Miksteków.
 — Trzeba szukać, choćby lata całe! — zawołał Cortejo w febrycznej gorączce.
 — Uczynię to teraz, wszak jestem właścicielem hacjendy. Udam się tam ze szwadronem zbrojnych i rozpocznę poszukiwania.
 — Dostaniesz szwadron; hrabiemu Rodriganda nie odmówią.
 — Zemszczę się na tej hołocie!
 — Więc sądzisz, że mogę użyć twoich Komanczów?

27