Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/33

 — Może mam się jeszcze modlić i wdziać żałobę?
 — Naturalnie.
 — Dobrze, biorę na siebie ten ciężki obowiązek. Ale chciałbym ci przedtem coś powiedzieć odnośnie do Józefy.
 — Mów, słucham.
 — Co znaczą te dzisiejsze przesadne czułości?
 — Przesadne? Nie uważam. Czy nie powinna się była ucieszyć z powrotu kuzyna?
 — To nie była radość siostrzana! Mam wrażenie, że twoja córka kocha się we mnie.
 — I ja mam to samo wrażenie — odparł chłodno don Pablo.
 — I nie wzbraniasz jej tego?
 — Żadne zakazy tu nie pomogą, serce nie sługa.
 — Widzisz chyba, że miłość ta jest bardzo nie na miejscu?
 — Nie, tego nie widzę.
 — Nie? Więc uważasz, że może być stadło z Józefy i ze mnie?
 — Nie uważam tego za niemożliwe.
 — Ale ja! Nie jest przecież szlachcianką.
 — Ty także nie jesteś szlachcicem.
 — Przeciwnie! Od dziś jestem hrabią de Rodriganda.
 — I ona może w dniu ślubu powiedzieć tak samo, jak ty: od dziś jestem hrabiną de Rodriganda!
 — Ależ jest ode mnie starsza, a przytem nieładna, nawet nie przystojna!
 — Nie będziesz więc miał powodu do obaw, że cię zdradza, a to wiele znaczy, mój drogi.

29