Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/37

nim nie zastali jednak nikogo; Indjanie oddalili się w obawie przed przybywającymi. Wrócili dopiero, gdy poznali Alfonsa.
 — A więc biały nasz brat dotrzymuje słowa — rzekł jeden z nich.
 — Zawsze — odparł Alfonso wyniośle.
 — Kimże jest druga blada twarz?
 — Moim przyjacielem.
 — Niech więc wypali z nami fajkę pokoju.
 — Czy nie możnaby tego odłożyć na kiedy indziej? Nie mamy czasu.
 — Na fajkę pokoju jest zawsze czas. Kto jej nie chce z nami wypalić, ten jest naszym wrogiem.
 Nie pozostało dwum naszym przybyszom nic innego, jak przystosować się do dziwnego zwyczaju. Usiedli więc na ziemi, zapalili fajkę, która zaczęła krążyć z rąk do rąk. Dopiero teraz zapytał jeden z Komanczów:
 — Bracia moi przywieźli wszystko? Strzelby, noże, ołów i proch?
 — Wszystko, i perły, i pierścienie dla waszych kobiet.
 — Czy tyle, ile było umówione?
 — Tak.
 — A więc dobrze. Trzeba zdjąć wszystko z konia. Czy biali bracia mają jeszcze coś do powiedzenia?
 — Czy czerwoni bracia chcą zarobić daleko więcej broni i kosztowności?
 — Za jaką cenę?
 — Za cenę ochrony tego oto człowieka, z którym wypaliliście fajkę pokoju.

33