Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/41

 — To co innego. Pomyśl, co powie moja służba, skoro zobaczy, jak mi składasz wizyty.
 — Powie, że jesteśmy krewnymi! — odpowiedziała z ironją.
 — Zwarjowałaś?
 — Milcz. Nie unoś się. Nikt jeszcze o tem nie wie, ale bardzo możliwe, że się ludzie dowiedzą, i to ode mnie.
 — Raczysz żartować?
 — Mówię poważnie, wcale mi nie do żartów.
 — Więc może mi powiesz, co jest powodem twego złego humoru?
 Józefa obrzuciła go gniewnem spojrzeniem.
 — Dlaczego nie poprosisz mnie, abym usiadła?
 — No więc siadaj!
 — Obraziłeś mnie.
 — Czemże to?
 — Czy nie powiedziałeś, że jestem brzydka i stara?
 — Owszem, powiedziałem.
 Alfonso mówił krótko, urywanie, niemal wesoło. Józefa ze złości bladła coraz bardziej; sowie oczy wpijała w Alfonsa.
 — To znowu zniewaga!
 — Czy chcesz mnie wyzwać na pojedynek?
 — Nie. Wiem przecież, że jesteś tchórzem i uciekniesz. Czy wykazać ci, że będę miała odwagę...
 — Czekam.
 — Zrobię to. Ale przedtem raz jeszcze proszę cię, byś mnie wysłuchał. Chcę zostać hrabiną de Rodriganda, nie dlatego, że dziedzictwo zawdzięczasz ojcu memu i mnie, ale, że cię kocham gorąco!

37