Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/42

 — Kochasz mnie? To zabawne. Zresztą, nic nie mam przeciwko temu.
 Józefa, zacisnąwszy pięści, syknęła z gniewu:
 — Żądam wzajemności!
 — Zwarjowałaś?
 — Nie zwarjowałam, ale mogę jeszcze oszaleć!
 — Radbym się przekonać.
 — Nie życzę ci tego, bo mogłabym cię rozszarpać!
 — No, pazury masz wcale ostre! — odparł z gryzącą ironją.
 — A więc nie kochasz mnie?
 — Nie, słodka kuzyneczko. I nie wyobrażam sobie człowieka, któryby się w tobie mógł zakochać.
 Każde jego słowo było dla niej pchnięciem szpady.
 — Czy słyszałeś, że miłość można zdobyć gwałtem, siłą?
 — Bredzisz.
 — A jednak to prawda, której ci dowiodę.
 — Zaciekawiasz mnie.
 — Jeżeli mię nie poślubisz, stracisz koronę hrabiowską.
 Alfonso zbladł. Uświadomił sobie, że Józefa nie cofnie się nawet przed zbrodnią. Odpowiedział więc:
 — Opamiętajże się, Józefo. Cóżem ja winien, że nie żywię dla ciebie tych uczuć, któremi ty mnie obdarzasz?
 — Ale ja chcę, abyś je żywił. Rozumiesz?! — przy tych słowach uderzyła nogą w ziemię.
 — Jeszcze raz powtarzam: opamiętaj się! — rzekł Alfonso poważnie.
 — Panowałam nad sobą lata całe. Ukrywałam w piersi miłość, aż mi zżarła serce. Panowałam nad sobą i dziś, gdy drwiłeś i szydziłeś ze mnie. Panuję nad sobą i te-

38