Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/43

raz, prosząc cię, byś spróbował mnie pokochać. Błagam cię o to!
 Podeszła do niego, chciała go wziąć za rękę. Alfonso cofnął dłoń i odparł:
 — Nie graj komedji i wracaj do domu! Nie jestem w stanie ci pomóc.
 — Dobrze. W takim razie sama sobie pomogę. Ojciec mój jedzie do Veracruz, nieprawdaż?
 — Tak. Ma tam przewieźć „nieboszczyka“.
 — Kiedy powróci?
 — Za jakiś tydzień.
 — Daję ci tyle czasu do namysłu! Zgłoszę się po tygodniu. Jeżeli i wtedy mnie odtrącisz...
 — Nawet gdybyś mi dała pięćdziesiąt lat do namysłu...
 — Uważaj, Alfonsie. Przebierasz miarę! — syknęła, pieniąc się ze wściekłości.
 — No, pozostaw mię już w spokoju.
 — Odchodzę. Pamiętaj o terminie. Dowidzenia.
 Po wyjściu Józefy Alfonso śmiał się szczerze przez długą chwilę. Uważał historię z Józefą za zabawną farsę; przez myśl mu nawet nie przeszło, jak łatwo farsa ta zmieni się w tragedję. —
 Wieczorem Alfonso i don Pablo spotkali się na tylnym dziedzińcu pałacowym. Obok nich stało kilka osiodłanych koni.
 — Jak długo zabawisz? — spytał Alfonso.
 — Osiem do dziewięciu dni.
 — Czy będziesz w Veracruz?
 — Nie prędzej, aż się pozbędę „bagażu“. Mam nadzieję, że mogę zdać się zupełnie na tych sześciu Komanczów.

39