Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/47

coraz lepiej. Tu jesteś dziedzicem, tam zostaniesz zastępcą hrabiego we wszystkich sprawach. Jego ślepota te szczęście dla nas.
 — Tak. Teraz już niema obawy, aby mógł stwierdzić, jak bardzo jestem podobny do twego brata, mój stryju, — odrzekł Alfonso.
 — Trzeba pomyśleć o tem, aby nie wyzdrowiał.
 — Już ja się tem zajmę.
 — A Roseta, twoja „siostra“? Może ona zauważy podobieństwo?
 — Nie boję się tego.
 — W takim razie powinieneś odjechać natychmiast. Zastąpię cię we wszystkiem. — Po tych słowach utkwił w nim ostry, badawczy wzrok i rzekł jeszcze: — Jakże sprawa z Józefą? Czyście rozmawiali ze sobą? Czyście doszli do porozumienia?
 — Do porozumienia? — zapytał Alfonso, udając, że nie rozumie don Pabla. — Czyśmy się kłócili, czy było między nami jakie nieporozumienie?
 — Pożegnasz się jeszcze z nami przed odjazdem?
 — Oczywiście — odparł Alfonso nie bez wahania.
 — Pójdę przywitać się z Józefą, nie widziałem jej jeszcze od powrotu.
 Józefa ucieszyła się bardzo z przyjazdu ojca. Nie uszedł jednak uwagi Corteja jej zły humor.
 — Widziałam, jak przyjechałeś. Byłeś u Alfonsa? Mówił o mnie?
 — Zdawkowo. Unikaliście się podczas mojej nieobecności?
 — To on mnie unikał. Czy wiesz o tem, że wyjeżdża do Hiszpanji?

43