Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/48

 — Wiem. Przyjdzie tutaj pożegnać się z nami.
 — Nie wierzę. Pójdę do niego sama.
 — Czy potrafisz go zmusić?
 — Tak — odpowiedziała twardo.
 — Wątpię.
 — Zostaw już mnie tę sprawę. Czy pójdziesz razem ze mną?
 — Tak.
 — Więc chodźmy!
 Zastali Alfonsa zajętego pakowaniem rzeczy. Na widok ich nie ukrywał wcale przykrego zdziwienia. Poczuli, że chce się ich pozbyć za wszelką cenę.
 — Wyjeżdżasz? — zapytała Józefa.
 — Tak — mruknął Alfonso.
 — Czy zastanowiłeś się nad tem, co ci powiedziałam w dniu wyjazdu ojca do Veracruz?
 — Nie przypominam sobie, o czem mówiłaś.
 — Więc ci przypomnę. Powiedziałam, że cię kocham i że dlatego chcę zostać hrabiną Rodriganda.
 Hrabia odparł szyderczo:
 — A tak, do djaska, przypominam sobie teraz, żeś sobie pozwoliła na ten żart niewczesny. Mam nadzieję, że ci już wywietrzał z głowy?
 — Ani mi się śni! Termin minął, pytam więc, co postanowiłeś?
 — Ha, jeżeli chcesz odpowiedzi, masz ją: ożenię się z kim chcę, w każdym jednak razie z tobą nigdy, rozumiesz, nigdy!
 Alfonso pewien był, że Józefa wybuchnie, mylił się jednak, bo nie tracąc równowagi, odparła z uśmiechem:

44