Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/49

 — A jednak ożenisz się ze mną.
 — Nie bądź śmieszna! Przeczuwam twoje zamiary i twoje wszystkie zakusy. Na nic się to nie zda!
 — Nie, one silnie na tobie zaważą.
 Alfonso patrzył teraz prosto w jej sowie oczy:
 — Więc chcesz mnie zmusić, abym uczynił cię hrabiną Rodriganda pod groźbą, że zdradzisz właściwe moje pochodzenie?
 — Tak — rzekła spokojnie.
 — Proszę cię raz jeszcze, nie bądź śmieszna! Tej broni się nie lękam, zwraca się ona również przeciw tobie i twojemu ojcu; jesteście przecież moimi wpółwinowajcami.
 — Musiałbyś dowodzić, a dowód przyszedłby z trudem. Cóżbyś bowiem powiedział, gdyby drugi testament istniał jeszcze?
 Alfonso odparł z ironją:
 — Już dawno jest spalony!
 — Nie, to nieprawda — odrzekła Józefa tak pewna siebie, że Alfonso zaniepokoił się nieco.
 Don. Pablo, niemniej od niego zdziwiony, zapytał:
 — Więc nie spaliłaś testamentu?
 — Nie.
 — Widziałem przecież na własne oczy...
 — Widziałeś, jak spłonęła gazeta, — odparła śmiejąc się Józefa. — Jacyście naiwni! Chciałeś, ojcze, zniszczyć testament, który jest przecież cudowną bronią przeciw tak zwanemu hrabiemu de Rodriganda.
 — Sprytnieś to urządziła, niema co mówić, — zawołał Cortejo.

45