Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/50

 — Ona kłamie — rzekł Alfonso.
 — Mówię prawdę najszczerszą.
 — Gdzież ten testament?
 — Tu, w mojej kieszeni.
 Po tych słowach triumfująco uderzyła się po kieszeni. Alfonso nie ustępował jeszcze:
 — Pokaż, nie wierzę.
 — Patrz! — zawołała Józefa, sięgając do obydwóch kieszeni.
 Gdy Alfonso zobaczył testament w jej lewej ręce, skoczył do niej, by go wyrwać. Wtedy ujrzał w prawej dłoni sztylet, który wyciągnęła z kieszeni równocześnie z testamentem, zwrócony ostrzem przeciw niemu.
 Przerażony cofnął się, mamrocząc:
 — Na miłość Boską! Chcesz mnie przebić?
 — Nie — rzekła, śmiejąc się, — ale nie masz mi chyba za złe, że bronię swej własności.
 — Własności? Ten testament należy do mnie!
 — Nie. Należy do władzy, która była obecna przy objęciu spadku. I przysięgam ci na wszystkie świętości, że władza otrzyma go, jeżeli przed odjazdem nie zaręczysz się ze mną piśmiennie.
 — To ci czelność! — zawołał Alfonso w najwyższej pasji.
 — A czy to nie czelność nazwać mnie starą i brzydką?
 — Nie przeciągaj struny!
 — Dlaczegóż nie? A zresztą, jestem pewna, że i ojciec będzie po mojej stronie.
 — Z pewnością — odparł Cortejo. — Testament jest bronią, której nie odparujesz. Przysłano cię jako hra-

46