Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/60

re mu przyniósł gospodarz, nim zaprowadził muła do sąsiada.
 Po chwili ktoś zapukał.
 — Proszę wejść — zawołał Sternau.
 Drzwi się otworzyły; stanęła w nich ta, za którą tęsknił bezgranicznie od chwili rozstania.
 — Roseta!
 Nie mógł więcej powiedzieć ani słowa.
 Zapytała drżącym głosem:
 — Sennor Carlos, więc pan mnie jeszcze nie zapomniał?
 — Ja? Ja miałbym zapomnieć panią? To wykluczone, to niemożliwe!
 — A jednak będzie pan musiał zapomnieć. Dziś jeszcze wolno nam się widzieć. Dziękuję, że pan przybył. Pomówmy teraz o tem, co mnie skłoniło do wezwania pana!
 — List pani jest niewyraźny. Powziąłem jednak z niego wrażenie, że hrabiemu grozi niebezpieczeństwo. Słyszałem, że czeka go operacja.
 — Tak. Ale są inne sprawy, które mnie dręczą. Sprawy, o których mogę mówić tylko z panem, bo do pana mam bezgraniczne zaufanie. Mam wrażenie, że hrabiemu grozi coś więcej, aniżeli choroba. Ale teraz, gdy pan tu przybył, jestem spokojna.
 Sternau wyciągnął do niej ręce ze słowami:
 — Więc tak mi pani ufa? Czy kochasz mnie jeszcze, Roseta?
 Podając mu ręce, rzekła:
 — Tak, kocham pana tak samo, jak przy naszej rozłące i tak samo, jak będę cię zawsze kochała, Carlos.

56