Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/69

 Poszli w kierunku zamku.
 Gdy weszli na zamek, służba odprowadzała do stajni jakiegoś wierzchowca. Sternau poznał w nim konia lekarza, spotkanego w oberży.
 — Śpieszmy się — rzekł do hrabianki. — Lekarze już się zebrali; nie mamy ani chwili do stracenia.
 Po kilku minutach znaleźli się przed drzwiami pokoju hrabiego. Stał przy nich służący.
 — Czy hrabia się obudził?
 — Tak, condesa.
 — Czy jest sam?
 — Nie. Lekarze są u niego.
 — Od jak dawna?
 — Od jakichś dziesięciu minut.
 — Może nie jest jeszcze za późno. Chodźmy.
 Hrabianka chciała otworzyć drzwi, ale lokaj zastąpił jej drogę i oświadczył grzecznie, lecz stanowczo:
 — Condesa mi wybaczy, ale mam rozkaz nie wpuszczać nikogo.
 — Nawet mnie?
 — Zwłaszcza hrabianki.
 Wyraz gniewu wystąpił na twarz Rosety. Odrzuciwszy dumnie głowę, zapytała:
 — Kto wam wydał ten rozkaz?
 — Hrabia Alfonso, który jest również w pokoju hrabiego.
 — Więc tak? Odsuń się!
 — Nie wolno mi, nie mogę inaczej...
 Przy tych słowach służący zamilkł, gdyż Sternau ujął go za ramię i odsunął na bok, poczem otworzył drzwi. Prowadziły one do przedpokoju hrabiego. Służą-

65