Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/71

 — Na Boga, co robić? — rzekła hrabianka do Sternaua.
 Sternau uśmiechnął się, nie odpowiedział jednak nic; zdawał się nasłuchiwać, co się dzieje w pokoju hrabiego.
 — Hrabianko — rzekł służący z pokorą — jestem przekonany, że tych drzwi nie otworzą. Proszę opuścić przedpokój.
 — Proszę się uciszyć — odpowiedziała hrabianka.
 Może dorzuciłaby jeszcze parę słów prawdy służącemu, ale Sternau polecił jej skinieniem głowy, by przyłożyła ucho do drzwi. Natychmiast usłyszała głos ojca, który w miarowych odstępach liczył:
 — Pieć, sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć, jedenaście...
 — Co to jest? — zapytała blada, jak chusta.
 — Chloroformują hrabiego.
 — Więc operacja odbędzie się na pewno?
 — Tak.
 — To się nie może stać, to się nie może stać! Błagam pana o pomoc!
 — Czy pozwala mi pani użyć siły?
 — Pozwalam.
 Sternau podszedł do drzwi, uderzył w nie nogą. Drzwi zachwiały się pod kopnięciem olbrzyma, zamek wyskoczył i oto hrabianka wraz z doktorem znalazła się w gabinecie ojca. Gabinet był pusty, ale z przyległego pokoju dolatywały głosy. Wkrótce w drzwiach, prowadzących do tego pokoju, stanął Alfonso, tudzież jeden z lekarzy.
 — Co to jest? — zawołał Alfonso. — Wdzierasz się gwałtem?

67