Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/77

go, że usłuchałem wezwania hrabianki. Ale gdy chodzi o życie ojca, nie wolno się wahać.
 Słowa te zostały wypowiedziane głosem pewnym i mocnym. Widać było, że na ślepym starcu wywarły wrażenie.
 — Czy asystował pan kiedyś przy podobnej operacji, doktorze?
 — Tak.
 Na tę krótką odpowiedź hrabia podniósł głowę i rzekł:
 — Powiedział pan jedno słowo, ale z głosu pańskiego czuję, że mówi pan prawdę i że niejedną operacją sam pan kierował.
 — Ekscelencja ma rację. Jestem naczelnym lekarzem u profesora Letourbier.
 — W takim razie ufam panu bez zastrzeżeń. Dziękuję, że pan przybył. Czy zechce sennor mnie zbadać?
 — Z największą chęcią, hrabio.
 — Niech więc pan wejdzie ze mną do pokoju. Panowie lekarze mogą pójść razem z nami, reszta niech pozostanie.
 — Ależ ojcze! — zawołał Alfonso. — Oświadczam ci, że pokazałem temu panu drzwi. Czy nie chcesz się ze mną liczyć?
 — Mój synu, obraziłeś pana doktora i należy mu się satysfakcja ode mnie.
 Po tych słowach hrabia wrócił do swego pokoju, za nim zaś udali się lekarze z doktorem Sternauem na czele.
 Alfonso, zgrzytając zębami, podbiegł do siostry:
 — Tego ci nie zapomnę nigdy!

73