Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/90

Wędrowca zaprowadzono przed wysokiego brodatego mężczyznę, który leżał na uboczu na pledzie wełnianym i liczył pieniędze, rozpychające wielką skórzaną torbę.
 — Jak się nazywasz? — zapytał brutalnie przybysza.
 — Bernardo.
 Herszt rozbójników rzucił na wędrowca badawcze spojrzenie i rzekł:
 — Mam wrażenie, że cię już kiedyś widziałem.
 — Nic o tem nie wiem.
 — Powiedziano mi, że pochodzisz z Orense. Dlaczego nie zostałeś w domu, jeżeli jesteś chory?
 — Właśnie z powodu choroby wyruszyłem w drogę. Szukam w górach zioła, które leczy wszystkie cierpienia.
 — Oho, takiego zioła niema!
 — Podobno jest; doświadczona gitana — cyganka — powiedziała mi o tem ziole.
 — Czy nie masz syna, który mógłby cię wyręczyć w szukaniu?
 — Nie mam nikogo na całym świecie.
 — Zostań więc i wypocznij. Wychodzić ci nie wolno bez mego pozwolenia. Jeżeli jesteś zdrajcą lub szpiegiem biada ci, pamiętaj!
 Starzec otrzymał jadła i napoju; dano mu miejsce do spania. Nikt się już nim nie zajmował.
 Po niejakim czasie wszedł do szczeliny wartownik i zameldował, że chce z nim pomówić jakiś obcy człowiek.
 — Któż to taki? — zapytał herszt.
 — Nie chce wyjawić swego imienia. Nosi czarną maskę, aby go nie poznano.
 — Aha, już idę.

86