Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/91

 Wziąwszy rewolwer, herszt opuścił kryjówkę. Na widok przybysza wyciągnął do niego rękę ze słowami:
 — Witajcie, sennor Gasparino, witajcie! Nie widzieliśmy się lata całe.
 — Pst... — odezwał się zamaskowany. — Poco mówić po imieniu? Czy nikt nie podsłuchuje?
 — Nikt. Wartownik, który stoi tam, na prawo, nie może nas usłyszeć. Mam nadzieję, że dacie mi dobrą robotę?
 — Być może, jeżeli cena nie będzie za wysoka. Ile trzeba zapłacić za unieszkodliwienie dwóch ludzi?
 — To zależy od tego, kim są ci ludzie.
 — Hrabia i lekarz.
 — Jaki hrabia?
 — Stary hrabia Manuel de Rodriganda y Sevilla.
 — Wasz pan? Na świętego Sebastjana, poczciwy z was domownik! Niestety, nie mogę spełnić waszego życzenia, gdyż hrabia znajduje się pod opieką jednego z moich przyjaciół; włos mu więc z głowy spaść z mej przyczyny nie może.
 — Zapłacę dobrze.
 — To nie zmienia sprawy. Przyjaciołom dochowuję wiary. Choćbyście przyobiecali mi złote góry, interesu nie ubijemy. Nie warto o tem mówić. A drugi kandydat?
 — Lekarz z Paryża.
 — To co innego.
 — I taniej?
 — Przypuszczam. Gdzież on mieszka?
 — U hrabiego.
 — O, w takim razie nietanio będzio kosztowało! A dlaczego mamy sprzątnąć tego człowieka?

87