Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/92

 — Wchodzi mi w drogę; to powinno wam wystarczyć.
 — Dobrze. Sprzątnąć go, czy tylko uprowadzić?
 — Wolałbym pierwsze.
 — W takim razie dacie tysiąc dublonów.
 — Tysiąc dublonów? Czyście oszaleli?
 Herszt odpowiedział krótko:
 — A więc nie? W takim razie dowidzenia.
 — Zaczekajcie! Zgadzam się. Kiedy i jak płatne?
 — Połowa zaraz, reszta później, po załatwieniu sprawy.
 — A jeżeli się nie uda?
 — Musi się udać. Jakżeż to zrobimy?
 — O tem później. Przypuszczam, że będzie potrzeba kilkunastu ludzi. Gdy zjawią się w parku zamkowym, dostaną ode mnie instrukcje. — Oto pięćset dublonów.
 Wręczywszy hersztowi pieniądze, Gasparino zapytał:
 — Czy macie jeszcze tego małego chłopca, którego wam wtedy zostawiłem?
 — Tak. Od tego czasu wyrósł; dzisiaj jest już dojrzałym człowiekiem.
 — Dlaczegoście małego nie zgładzili?
 — Otrzymałem pieniądze za porwanie, o zabójstwie nie było mowy. Powiedzcie mi jednak, kim jest ten człowiek?
 — Dowiecie się o tem później. A za kogo się uważa?
 — Za podrzutka.
 — Chętnie zobaczyłbym go kiedyś.
 — Co to, to nie. Nie jesteście nam towarzyszem w kompanji; płacicie tylko pieniądze i kwita.
 — Kiedy wasi ludzie przybędą na zamek?

88