Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/94

 — Mam nadzieję — odparł starzec, zanosząc się kaszlem, — mam nadzieję, że umrę. Śmierć uwolni mnie wreszcie od wszystkich cierpień.
 — Czy bardzo dokucza ci ból? — zapytał ze współczuciem rozbójnik, ścieląc starcowi łoże.
 — Tak. Ale czem są cierpienia ciała wobec udręki duszy.
 — Pomógłbym ci chętnie, gdyby to leżało w mej mocy.
 — Zdaje się, że masz serce wspułczujące. Może będziesz mi mógł pomóc nieco w pewnej sprawie, dla której przybyłem...
 — Ależ chętnie!
 — Nie wiesz, czy przebywa wśród was człowiek, który nie zna swego pochodzenia?
 — Dlaczego o to pytasz?
 — Bo szukam tego człowieka.
 — Znam takiego!
 — Gdzież jest? Kto to taki?
 — Ja nim jestem.
 — Czy to możliwe? Jak ci na imię?
 — Mariano.
 — A nazwisko twoje?
 — Nie znam go.
 — W jaki sposób dostałeś się tutaj?
 — Herszt nasz, którego zwiemy „capitano“, znalazł mnie w górach.
 — Ile masz lat?
 — Nie wiem.
 — Jak długo już jesteś pośród rozbójników?
 — Osiemnaście lat.

90