Strona:Karol May - Bryganci z Maladetta.djvu/96

powiedział kapitanowi, wpadł w gniew i kazał milczeć. Zwłaszcza zirytowało go opowiadanie moje o koronie, którą widziałem przecież jak żywą. Chciał mnie nawet uderzyć z tego powodu.
 — Czy pamiętasz ją jeszcze teraz?
 — Jak najdokładniej. Była cała ze złota, wykładana perłami; miała wyryte dwa znaki.
 — Jakie znaki?
 — Litery: R. i S.
 — Była to korona hrabiowska. Nie zapominaj nigdy tych liter. Powiedz mi, czy oprócz ciebie nie było tu nigdy, od czasu twego przybycia, żadnego podrzutka?
 — Nigdy.
 — W takim razie jesteś tym, którego szukam.
 Mariano zapytał ze zdumieniem:
 — Szukałeś mnie? Dlaczego? Poco?
 — Mój synu, gdy taka będzie wola Boża, dowiesz się kiedyś, kim jesteś. To, co ci teraz opowiem, powinno ci wskazać drogę, na której będziesz mógł dowiedzieć się o swem pochodzeniu.
 Twarz młodzieńca rozjaśniła się radosnym uśmiechem.
 — Więc tak? — zawołał. — Bogu niechaj będą dzięki!
 — Herszt nie powinien wiedzieć, że chcę mówić z tobą w tej sprawie, — rzekł żebrak. — Gdyby się dowiedział, że zdradziłem tajemnicę, zabiłby cię bez namysłu. Gdy inni udadzą się na spoczynek, przyjdziesz tu, dobrze?
 — Dobrze.
 — Przynieś ze sobą papier, pióro i atrament. I jakąś jaśniejszą lampę, bo pisać będziesz musiał dużo.

92