Strona:Karol May - Chajjal.djvu/129

gwiazd, wyprostował się dumnie i powiedział:
 — Effendi, na co się odważyłeś!
 — Na nic!
 — Na bardzo wiele! Dziękuj Allahowi, że jeszcze żyjesz! Poznałem cię natychmiast po głosie. Gdybym cię był uważał za ducha, dusza twoja, jako dym, opuściłaby ciało, gdyż jestem straszliwy w gniewie, a okropny w złości!
 — Więc nie boisz się stracha?
 — Ja i obawa! Jak możesz o to pytać? Poszedłbym w zawody ze wszystkiemi duchami i smokami piekieł.
 — Bardzo mi to na rękę, gdyż pomożesz mi zanieść ducha do mojej izby.
 — Ducha? — zapytał, skurczywszy się we dwoje. — Żartujesz, panie! Kto niesie ducha?
 — Ja to potrafię, a i ty także. Tam leży, popatrz! Zaniesiemy go do pokoju.
 Podążył wzrokiem w kierunku wyciągniętej ręki i zobaczył jasno odzianą postać leżącą na ziemi.
 — Pomóż nam, Panie! Daj nam swoje błogosławieństwo! — zawołał i odżegnał