Strona:Karol May - Chajjal.djvu/46

ma do rozporządzenia tylko godzinę, to jako prawdziwy strach chce ją wyzyskać. Czy z nim kto mówił i czy widmo odpowiadało?
 — Nie.
 — A więc to upiór nierozmowny, istota cicha. Bardzo ją za to poważam, gdyż nie lubię gadatliwości. Czy dawno nawiedza ten dom?
 — Już dawno. Ukazywał się także wszystkim poprzednim jego mieszkańcom.
 — I właścicielowi?
 — Nie, gdyż widmo jest właśnie duchem ostatniego właściciela.
 — Aha! Czy udowodniło to jaką miarodajną legitymacją?
 — Proszę cię, effendi, porzuć te żarty! Jest tak, jak mówię. Od śmierci właściciela, który był majorem w armji wicekróla, nie było mieszkańca tego domu, któryby tu zabawił dłużej nad tydzień. Upiór wszystkich prześladował.
 — A jak długo pan tutaj mieszkasz?
 — Tydzień, i przyznaję się panu otwarcie, że byłbym się za kilka dni wyprowa-