Strona:Karol May - Chajjal.djvu/67

zcicha. Zatrzymałem go za rękę i zapytałem, starając się wzbudzić w nim zaufanie:
 — Dlaczego płaczesz? Czy możesz mi powiedzieć?
 Spojrzał na mnie, obtarł łzy i odpowiedział:
 — Płaczę, bo nikt nie kupuje u Djangeh.
 — Czy masz na myśli tę małą dziewczynę z figami po drugiej stronie ulicy?
 — Tak.
 — Przecież ty u niej kupujesz; widziałem to już kilka razy.
 Sądził widocznie, że pomawiam go o łakomstwo, gdyż odrzekł żywo i jakby z oburzeniem:
 — Ja fig nie zjadłem; oddam je Djangeh, gdy nasz pan odejdzie. Kupowałem tylko, żeby miała pieniądze; jeśli wieczorem nie przyniesie pięciu piastrów, biją ją i nie dają nic jeść, a potem przywiązują zgiętą do słupa. Ja zaś muszę osiem piastrów przynieść. Dzisiaj otrzymałem już cztery jako bakszysz, właściciel piwiarni daje mi dziennie trzy, więc potrzeba mi na dziś