Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/101

z jakiej wysokości, nie uległby takiemu zmiażdżeniu. Ktoś musiał strącić tego człowieka w przepaść.
 — Cóż znowu? To bałamutny wymysł! — zawołał Alfonso.
 Garbo blady był, jak chusta.
 Sternau ciągnął dalej:
 — Udowodnię natychmiast, że mam rację.
 Po tych słowach oddalił się o kilka kroków, podniósł jakiś kamień i, pokazując go sędziemu, zapytał:
 — Co sennor widzi na tym kamieniu?
 — Krew.
 — Nie. To nie krew. Niech doktór Cielli powie.
 Sędzia pokazał kamień doktorowi Cielli, który odparł:
 — Istotnie, to nie krew. To mózg. Zmarły uderzył zapewne głową o ten kamień.
 — Nie — rzekł Sternau. — Wręcz przeciwnie. Chodźcie za mną, sennores!
 Po tych słowach uszedł kilka kroków w kierunku przeciwnym od miejsca, w jakiem leżał kamień. Zatrzymawszy się, wskazał na zagłębienie w ziemi, odpowiadające rozmiarom kamienia.
 — Oto tu, w tem miejscu, leżał kamień; zabrano go stąd i rozbito nim głowę trupa.
 — Tak, to oczywiste! — zawołał sędzia.
 — Ależ to jakieś fantasmagorje — oponował Alfonso.
 — Chodźcie panowie dalej, bo to jeszcze nie wszystko.
 Sternau począł się wspinać na górę, reszta poszła za nim. Wdrapawszy się na szczyt wzgórza, doktór przystanął tuż nad przepaścią.

97