Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/103

legami po zioła. Doszlismy aż do przełęczy. Odpoczywaliśmy nieco i stąd ślady.
 — Sprytna z ciebie bestja — rzekł Sternau. — A strzępek koszuli znalazłeś na krzaku, co?
 — Tak — odpowiedział Garbo, znowu zmieszany.
 — Pokaż nam ten krzak.
 — Chodźcie, odszukam go.
 Szukał, ale napróżno.
 — Nie mogę go znaleźć — rzekł wreszcie.
 — Byłem tego pewien — powiedział Sternau. — Jeżeli ktoś, spadający w przepaść z wysokiej skały, rozrywa koszulę, to powinny z niej zostać tylko poszarpane strzępy; ten zaś rąbek bielizny, który nam przyniosłeś, jest okrojony tak równo i dokładnie, że tylko ty sam mogłeś go odciąć.
 — Tak, to prawda, — rzekł alkalde.
 — Oświadczam tedy, — ciągnął dalej Sternau — że w żadnym wypadku nie mamy przed sobą zwłok hrabiego Manuela i że zachodzi tu jakaś zbrodnicza zamiana. Proszę o zaprotokułowanie mego oświadczenia. Żądam, by żaden ze śladów, które wskazałem, nie został zatarty. Mam nadzieję, iż zwłoki pozostaną tutaj, dopóki nie zjawi się corregidor, aby przeprowadzić dokładne śledztwo.
 — Stanie się według pańskiego życzenia, doktorze, — rzekł alkad.
 — Przy zwłokach pozostanie warta?
 — Tak.
 — A ten cygan, który wydaje mi się bardzo podejrzany, będzie aresztowany?
 — Jeżeli pan sobie tego życzy, tak.

99