Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/105

mi. Pienił się cały z wściekłości, nie miał jednak odwagi choćby słowem zaczepić oddalającego się doktora. Upokorzono go w obliczu ludzi, którzy mieli uważać go za pana i władcę. Całą żółć wezbraną wyładował teraz na przedstawiciela władzy, na którego zaczął wrzeszczeć:
 — To wszystko stało się z pańskiej winy, sennor alkalde! Odpłacę to panu!
 — Spełniłem tylko swój obowiązek — usprawiedliwiał się alkad.
 Był zwykłym sędzią miejskim, poddanym hrabiego. Dopóki czuł na sobie wpływ fizyczny i moralny Sternaua, przestrzegał prawa. Ale teraz, gdy Sternau odszedł, zaczął nasz biedny sędzia tracić odwagę. Podszedł do niego Cortejo i ostro zapytał:
 — Czy wie pan, sędzio, kim jestem?
 — Tak. Jest sennor pełnomocnikiem ekscelencji.
 — W takim razie jestem wyrazicielem woli hrabiego, nieprawdaż? Czy chce pan istotnie pozbawić wolności tego niewinnego cygana?
 Alkad milczał w najwyższem zakłopotaniu. Korzystając z tego, notariusz zwrócił się do cygana:
 — Nie potrzebnyś nam więcej. Możesz iść. Nikt nie odważy się zatrzymywać ciebie.
 Garbo promieniał radością. Ukłoniwszy się nisko notarjuszowi, rzekł:
 — Dziękuję. Jestem naprawdę niewinny.
 I odszedł swobodnym krokiem. Cortejo zwrócił się teraz do ludzi, którzy mieli dźwigać nosze:
 — Zaniesiecie zwłoki hrabiego na zamek. Kto nie spełni polecenia, będzie natychmiast zwolniony ze służby.

101