Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/106

 Usłuchali go bez wahania, gdyż bali się notarjusza, niby ognia. Sędzia milczał, jak zaklęty; cały orszak wyruszył więc w kierunku zamku.
 Doktór Cielli szedł z notarjuszem i z Alfonsem. Zostali nieco wtyle, tak że mogli rozmawiać swobodnie.
 — Sternau zwróci się z pewnością do najwyższego sędziego — rzekł Alfonso. — Ten człowiek nie zawaha się przed niczem.
 — Nie ugnę się przed nim.
 — Ale skąd ten człowiek wymiarkował, że nie jestem synem hrabiego Manuela?
 — Djabli go wiedzą.
 — I skąd mu wpadło do głowy, że prawdziwy hrabia jest na morzu?
 — Djabła pytaj! Sternau to jedyny nasz prawdziwy przeciwnik. Musimy go spławić.
 — A Roseta?
 — E, czy obawiasz się kobiet? —
 Idący za konduktem mieszkańcy zamku również rozmawiali gęsto i żywo. Sternau był przez wszystkich lubiany, ale notarjusza i Alfonsa lękano się dla ich skrytości.
 Dotarli wreszcie do zamku. Notarjusz kazał złożyć trupa w jednej z piwnic, poczem udał się do swego pokoju, aby przejrzeć pocztę, która nadeszła w czasie jego nieobecności.
 Pierwszy list, jaki otworzył, był krótki i lakoniczny. Rzuciwszy nań okiem, Cortejo uśmiechnął się triumfalnie:
 — Cudownie się wszystko składa. O niczem pomyślniejszem nawet nie marzyłem.

102