Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/107

 Trzymając list w ręku, udał się do Klaryssy, której Alfonso właśnie opowiadał o zajściu ze Sternauem.
 — Gasparino, czy to wszystko prawda, co tu słyszę od Alfonsa? Więc grozi nam wielkie niebezpieczeństwo?
 — Groziło nam wielkie niebezpieczeństwo, obecnie już zażegnane. Teraz wszystko zło minęło. W tym liście jest nasz ratunek — rzekł Cortejo, pokazując zapisany arkusz.
 — Cóż to za list, ojcze? — zapytał Alfonso.
 — To wiadomość od bankiera z Barcelony. Hrabia wypłacił Sternauowi honorarjum.
 — No i cóż? — odparła Klaryssa rozczarowana. — Tego należało się spodziewać.
 — A jednak list wydaje doktora w nasze ręce. Otrzymał należność nie gotówką, a w formie czeku; czek ten przesłał bankierowi z poleceniem, aby sumę przekazano do Moguncji. Bankier przekazał pieniądze i obecnie zawiadamia o tem hrabiego.
 Alfonso rzekł:
 — Nie rozumiem jeszcze, dlaczego przez to doktór wpada w nasze ręce? Tłumacz się jaśniej.
 — Wysokość sumy skręci mu kark. Czytajcie.
 Rzuciwszy okiem na zawiadomienie, Klaryssa i Alfonso wydali okrzyk zdumienia.
 — Przecież to majątek — krzyknął Alfonso.
 — Tak, to honorarjum już nie hrabiowskie, ale królewskie. Lecz trudno się dziwić hrabiemu, że za odzyskanie wzroku wynagrodził Sternaua tak szczodrze.
 — Nie rozumiem wciąż jeszcze...
 — Zaraz zrozumiesz. Hrabia był ślepy, nie mógł pisać.

103