Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/11

 — Mam swoje wejrzenie na muzykę. Jest ona sztuką uczucia, serca, a czy to przyjemnie okazywać publicznie swe uczucia? Chętnie słucham koncertów, ale nie umiem wygrywać przed drugimi swych własnych uczuć.
 — Tak pan mówi o swych kompozycjach?
 — Nie znam ani jednej nuty. Gram, co mi podda fantazja; gram tylko dla siebie, nie dla innych.
 — Czy pan śpiewa również?
 — Tak. Chwilami.
 — Także tylko dla siebie?
 — Zaśpiewam coś dla pani. Odstąpię od zasady.
 — Co pan śpiewa najchętniej?
 — Nic i wszystko.
 — Niech więc pan zaśpiewa jaką pieśń miłosną.
 — Muszę sobie do tego wyobrazić kogoś, komu poświęcam tę miłość i tę pieśń.
 — Naturalnie — odpowiedziała zalotnie.
 — A jeżeli nie znam takiej osoby?
 — Czy naprawdę niema na świecie kobiety, dla której mógłby pan zaśpiewać?
 Po chwili milczenia Mariano odparł:
 — Jest jedna, jedyna, o której będę myślał, śpiewając.
 Po tych słowach zaprowadził Amy do krzesła obok okna, przy którem siedziała, sam zaś usiadł na kanapie. W pokoju było zupełnie ciemno.
 Po chwili uderzył w struny, rzewnie i miękko, poczem zaśpiewał jej pieśń miłosną, pełną wezbranego uczucia i tęsknoty.
 Skoro skończył, w pokoju zaległa cisza, trwająca

7