Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/110

 Przerażona Roseta odparła:
 — Czy to możliwe? Ojciec mój jest przecież taki dobry.
 — Tak, jest dobry, ale równocześnie jest panem miljonowej fortuny.
 — Nie rozumiem, co to ma za związek...
 — Hrabia nie miał wrogów, tak samo jako ja. Z tego wnoszę, że chodziło tu nie o osobę hrabiego, a o majątek.
 — Majątek przechodzi na mego brata.
 — Wiem o tem. Ale okoliczność, że brat pani był od najmłodszych lat w Meksyku, naprowadziła mnie na pewne śmiałe podejrzenie. Obserwowałem wszystko dokładnie i sumiennie. Ojca pani leczyło trzech podłych lekarzy, którzy mieli poparcie trzech osób, mieszkających na zamku.
 — Myśli pan o notarjuszu?
 — Tak.
 — I o Klaryssie?
 — Tak.
 — Któż jest osobą trzecią?
 — Brat pani.
 — To okropne! Tak, ma pan rację; był od pierwszej chwili pańskim zaciętym wrogiem.
 — Obserwowałem tę trójkę. Na krok nie odstępowała od siebie. Ludzie ci, mówię to szczerze i otwarcie, pragnęli śmierci hrabiego Manuela.
 — Boże! Jaka przepaść otwiera się przede mną!
 — Bóg pozwolił mi uratować ojca pani; niestety, hrabia oszalał. Oszalał wskutek zażycia trucizny. Kto

106