Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/111

mu ją podsunął? Tego nie wiem. Dnia tego byłem w Barcelonie, pani wyszła do rządcy, hrabia został sam. Truciznę wsypał mu ktoś do czekolady. Przypadkowo znam środek, który neutralizuje jej działanie. Gdy przekonano się, że uleczę ten obłęd, porwano ojca pani; oto wszystko.
 — Więc twierdzi sennor, że ojciec sam nie wyszedł z pokoju? — zapytała Roseta.
 — Był za słaby, aby wstać i chodzić.
 — Więc go zabito?
 — Nie przypuszczam.
 — Sądzi sennor więc, że mój ojciec żyje?
 — Tak. Nie wiem tylko, gdzie jest. W każdym razie zwłoki, które widziałem niedawno, z pewnością nie są zwłokami hrabiego.
 Sternau opowiedział szczegółowo zajście nad baterią.
 — Chwała Bogu, że to nie ojciec! — zawołała Roseta. — Teraz jestem znowu silna i pełna wiary. Wierzę, że uda nam się zdemaskować i unieszkodliwić ten ohydny spisek.
 Sternau wyciągnął do niej ręce:
 — Życie moje należy do pani, Roseto. Poświęcę je, aby hrabiego odnaleźć. A pani, miss Amy, czy będzie nam pani pomagać, czy będzie nam siostrą?
 — Tak.
 Sternau rzekł z uśmiechem:
 — Mówiąc ,siostra’, miałem na myśli co innego, niż pani przypuszcza. Czy mogę być szczery?
 — Niech pan mówi otwarcie.

107