Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/112

 — Będzie pani naszą siostrą, gdy zostanie hrabiną de Rodriganda.
 — Hrabiną de Rodriganda? Jak pan to rozumie?
 — Zostanie pani poprostu żoną hrabiego de Rodriganda y Sevilla. Opadnie pani gniew, skoro się pani dowie, że prawdziwego hrabiego Alfonsa na zamku niema. Jest na morzu.
 Twarz Angielki oblał rumieniec. Po chwili rzekła:
 — Mówi pan tak zagadkowo.
 — Widziała go pani tutaj, na pewno.
 — Nie rozumiem sennora.
 — Widziała go pani jako porucznika huzarów.
 Amy oniemiała. Patrzyła na Sternaua w osłupieniu.
 Doktór ciągnął dalej:
 — Czy panie uważają to za normalne, aby syn życzył śmierci ojcu lub przyczyniał się do jego szaleństwa?
 — Nie, to stanowczo nie do pomyślenia.
 — Więc w takim razie sennor Alfonso, który to czynił, nie jest synem hrabiego Manuela.
 Roseta zerwała się i zawołała:
 — Czy być może? Więc nie jest synem mego ojca, nie jest moim bratem? Kimże jest? Stoję jak na mękach. Niech pan mówi dalej, prędko!
 — Nie jest synem don Manuela, ponieważ i ja i panie widzieliśmy prawdziwego hrabiego Alfonsa.
 — Gdzie, kiedy?
 — Niechaj pani, condeso, wejdzie do zamkowej galerji obrazów i porówna portret hrabiego Manuela z czasów jego młodości z rysami porucznika de Lautreville.

108