Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/116

 — W miejscowości Elbrida, niedaleko Manrezy.
 — Czy przybył pan powozem hrabianki?
 — Nie.
 — Proszę siadać. Za chwilę będę gotów do drogi.
 Nie podejrzewając nic złego, Sternau przebrał się, poczem zamknąwszy szafy i biurko, wyszedł z nieznajomym przed bramę, gdzie czekał powóz, zaprzęgnięty w parę koni.
 W oknie pierwszego piętra stał Cortejo ze swoją rodzinką.
 — Już wsiada — rzekł, uśmiechając się szyderczo.
 — Teraz go mamy — dodała Klaryssa. — Świetny miałeś pomysł, mój drogi Gasparino.
 — Wyobrażam sobie minę naszego doktora, gdy się dowie prawdy! —
 Powóz jechał z początku w kierunku Manrezy, potem jednak skręcił na szosę barcelońską.
 — Woźnica jedzie w złym kierunku — rzekł Sternau.
 — Nie, jedzie dobrze.
 — Do Manrezy?
 — Skądże znowu? Do Barcelony.
 — Kim sennor jesteś? — zapytał Sternau, poruszony tą kategoryczną odpowiedzią.
 — Kim jestem? Corregidorem z Manrezy. Chcę zawieźć pana do Barcelony. Tam już juez de lo criminal z sennorem pomówi.
 — Sędzia śledczy? O czem?
 — Nie wiem. Usłyszy pan później.
 — A więc okłamał mnie sennor!
 — To tylko drobny podstęp, do którego często się uciekamy.

112