Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/117

 — A jeżeli będę się opierać?
 — Nic panu nie pomoże. Proszę spojrzeć przez tylne okienko karety; towarzyszy nam eskorta czterech uzbrojonych w karabiny jeźdźców.
 — Wygląda to, jakbyście panowie mieli do czynienia z wielkim zbrodniarzem.
 — Ależ to tylko drobna formalność. Jestem prawie przekonany, że wróci pan na zamek natychmiast po przesłuchaniu. Cieszyłbym się, gdybym mógł pana odwieźć; jako cudzoziemiec nie orjentuje się sennor zapewne w naszym kraju.
 — Czy na zamku wiadomo, dokąd mnie sennor wiezie?
 — Tak.
 — Komu pan o tem powiedział?
 — Kilku służącym.
 I to było kłamstwem, gdyż prócz notariusza i jego rodziny nie wiedział nikt, dokąd powóz jedzie. Na tem zakończyła się ich krótka rozmowa.
 Sternau wpadł w zamyślenie; urzędnik nie miał wcale ochoty przerywać toku jego rozważań.
 Przybyli do Barcelony późnem popołudniem. Powóz stanął przed ponurym, starym budynkiem, którego okna były zaopatrzone w grube, żelazne sztaby.
 — Proszę tu wysiąść — rzekł urzędnik.
 Wysiadając z powozu, Sternau zauważył, że idzie za nim czterech uzbrojonych ludzi. Wszedł do bramy budynku, później zaprowadzono go przez wąskie kręte schody do wielkiego, pustego pokoju o jednem oknie i wielu drzwiach.
 — Proszę tu zaczekać — rzekł urzędnik, poczem za-

113