Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/120

 — Czy pan kończył studja w Hiszpanji?
 — Nie.
 — Czy pan płacił w Hiszpanji podatki?
 — Nie.
 — I mimo to pan wykonywał praktykę! No tak. Pierwsze przestępstwo jest ustalone przy pierwszem przesłuchaniu. Teraz może sennor odejść.
 — Mówił pan o pierwszem przesłuchaniu. Czy będzie ich więcej?
 — Naturalnie. O wiele więcej.
 — Cóż się ze mną stanie tymczasem?
 — Dziecinne pytanie. Zostanie pan u mnie. Sień druga, pokój numer cztery.
 — Czy to ma znaczyć, że jestem aresztowany?
 — Oczywiście — uśmiechnął się człowieczek.
 — Na czyje żądanie, na podstawie jakiej skargi?
 — O tem się pan później dowie.
 — Mam chyba prawo żądać na to odpowiedzi!
 Sędzia skurczył się i rzekł z nietajonem zadowoleniem:
 — Tak, prawo do pytania ma sennor. Ale ja mam prawo do nieodpowiadania.
 — Słyszał pan, że jestem Niemcem? Żądam pozwolenia na rozmowę z konsulem.
 — Dobrze, dobrze, załatwimy tę sprawę.
 — Żądam tej rozmowy natychmiast!
 — Dobrze, dobrze.
 Sędzia bawił się doskonale kosztem doktora. Zadzwonił. Po chwili zjawił się ponury, barczysty dryblas, ubrany w coś, co miało przypominać uniform, — i wybałuszył oczy na Sternaua.

116