Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/124

 — Ależ owszem. W gniewie rzuciłem się na człowieka.
 — Zabiliście go?
 — Niestety nie, a szkoda, bo byłoby o jednego łotra mniej na świecie.
 — Na co cierpicie?
 — Teraz czuję bóle w stosie pacierzowym, przedtem dokuczała mi tylko nostalgja morska. Zżarła mnie tęsknota za morzem, zabrała mi wszystkie siły.
 — Jesteście żeglarzem?
 — Tak. Byłem sternikiem.
 — Co za kontrast! Wolne, otwarte morze i ta djabelska ciasna nora więzienna!
 — Tak, panie. Płakałem i wzdychałem, odchodziłem od zmysłów, biłem głową o mur, ale nic nie pomogło. Siły mnie opuściły, głód mnie zmógł i oto jestem z dnia na dzień spokojniejszy, aż mnie wyciągną kiedyś z tej celi i wrzucą do dołu. A wszystko zawdzięczam pewnemu notarjuszowi.
 — W takim razie jesteśmy istotnymi towarzyszami niedoli. Nie wiem wprawdzie, o co mnie oskarżono, ale jestem święcie przekonany, że dostałem się tu również dzięki pewnemu notarjuszowi.
 — Skąd pana przywieziono?
 — Z zamku Rodriganda.
 — Na Boga, czy to możliwe? I ja tam zostałem uwięziony.
 — Naprawdę? — zapytał Sternau zdumiony. — Jakże się nazywa ten notarjusz?
 — Gasparino Cortejo.
 — Do djabła! Czy to nie na niego targnęliście się, co?

120