Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/125

 — Tak. Opowiem panu szczegółowo to wydarzenie później; dzisiaj brak mi sił. Tam w kącie stoi dzban z wodą i porcja chleba. Dobranoc.
 Sternau rozciągnął się na pryczy.
 Gdy się obudził, był ranek. W jego słabem świetle można już było rozpoznawać poszczególne przedmioty. Towarzysz niedoli wstał i życzył dobrego dnia.
 — Przyglądam się sennorowi już długo; widzę, że tu nie miejsce dla pana. Może wolałby pan być sam? Ale proszę bardzo, niech mnie sennor nie opuszcza.
 — Przecież to nie w mojej mocy.
 — Przeciwnie. Wszyscy więźniowie siedzą w celach pojedyńczych, tylko mnie dano toworzysza, bo jestem najbliższym kandydatem na tamten świat. Jeżeli pan zażąda, wyznaczą panu osobną celę.
 — Chętnie zostanę z wami.
 — Dziękuję.
 — Kiedy otwierają te drzwi?
 — W południe.
 — Czy można wtedy prosić o coś, żądać czegoś?
 — Tak, ale nigdy niema odpowiedzi. Tu nic nie pomoże; ani prośby, ani groźby, ani podstęp, ani siła.
 — Jestem cudzoziemcem. Zażądam, by wezwano mego konsula.
 — Nigdy go sennor nie zobaczy. Cortejo przecież pana tu wpakował, a sędzia i on to zażyli druhowie. To dwa najczarniejsze łotry pod słońcem.
 — Czyżby to było możliwe?
 — Mówię szczerą prawdę. Niechaj pan spojrzy na mnie. Byłem kiedyś człowiekiem pełnym zdrowia i sił. A teraz ot, co zrobili ze mnie ci dwaj szubrawcy?!

121