Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/132

 — Naprzód! Marsz!
 — Nie; wtył marsz! — odpowiedział Sternau, zadając dozorcy cios pięścią w skroń tak straszliwy, że tamten zwalił się na ziemię bez zmysłów.
 — Chwała Bogu, na siłach nie opadłem — rzekł do siebie Sternau.
 Zostawiwszy strażnika pod sklepieniem, zamknął je od zewnątrz i pośpieszył do ciemnej sieni. Doszedł do bramy głównej. Drżąc z ciekawości, czy klucz otrzymany od lekarza więziennego pasuje, jak przypuszczał, do bramy, wyciągnął go, wetknął do zamku. Klucz odpowiadał. Sternau otworzył bramę, wyszedł na ulicę. Był wolny! Jednego i tego samego dnia dwóch więźniów osiągnęło wyzwolenie: jeden przez śmierć, drugi — odzyskając wolność. — — —
 Pożegnawszy w Pons przyjaciółkę, Roseta powróciła do Rodrigandy. Śpieszyła na zamek, dręczyły ją bowiem złe przeczucia.
 Na zamku Roseta udała się do mieszkania rządcy. Państwo Alimpo zajęci byli rozmową na ulubiony temat; mówili o doktorze.
 — Czy jest w domu? — zapytała hrabianka.
 — Nie. Pojechał gdzieś. Moja Elwira mówi to samo.
 — Dokąd pojechał?
 — Niewiadomo — odparła Elwira.
 — Czy sam odjechał?
 — Nie. Odjechał cudzym powozem.
 — Czyj to był powóz?
 — Powóz należy do prefektury sądowej w Manreza
 — Ah! — zawołała Roseta z przerażeniem. — Opowiadajcie, jak to było.

128