Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/133

 — Było tak: Przyjechał powóz, z którego wysiadł urzędnik sądowy. Udał się naprzód do pana Corteja, później zaś do doktora. Po chwili doktór wraz z urzędnikiem odjechał w kierunku Manrezy.
 — Trzeba zaprząc natychmiast parę dobrych koni!
 Po tych słowach Roseta udała się do pokoju Gasparina. Cortejo siedział nad pliką aktów. Ponieważ hrabianka odwiedzała go bardzo rzadko, powitał ją ze zdziwieniem.
 — Co za zaszczyt, hrabianka Roseta! Proszę siadać — rzekł, usłużnie podsuwając krzesło.
 — Nie chcę wcale siadać. Przyszłam tylko, by zapytać pana, czy nie widział sennor doktora Sternaua. Podobno wyjechał?
 — Nic o tem nie wiem.
 — Podobno wyjechał w towarzystwie urzędnika sądowego?
 — I o tem mi nic nie wiadomo.
 — Więc sennor nie wie, że corregidor był w Rodriganda, że pana odwiedził?
 — Nie.
 — To kłamstwo, bezczelne kłamstwo!
 — Hrabianko! — odparł groźnie Cortejo.
 — Jak sennor śmie przemawiać do mnie takim tonem! Jadę do sędziego, by się dowiedzieć prawdy. Jeżeli przekonam się, że to znowu jakieś pańskie szelmostwo, rozprawię się z panem i z jego bandą.
 Roseta wyszła; Cortejo stanął w oknie, jak skamieniały. Gdy wsiadła do powozu i odjechała, udał się do swych sprzymierzeńców.

129